روانشناسان دانشگاه دورهام برای اولین بار کشف کرده‌اند که جنینها می‌توانند حرکات دست خود به سمت دهانشان را در زمان ورود به مراحل بعدی بارداری مادر پیش‌بینی کنند.
به گزارش سایت تحلیلی و خبری بینانیوز ، کودکان در رحم چگونگی پیش‌بینی تماس را یاد گرفته و چگونگی لمس صورت و سر جنین می‌تواند نشانه‌ای بر میزان رشد فیزیکی و روانی آنها پیش از تولد باشد.
محققان بر این باورند که یافته‌های آنها می‌تواند دانش آنها در مورد کودکان بویژه آنهایی که قبل از موعد مقرر بدنیا آمده‌اند، آمادگی کودکان برای تعامل اجتماعی و قابلیت‌شان برای آرام کردن خود با مکیدن انگشتان را ارتقا بخشد.
به گفته آنها این نتایج همچنین می‌تواند یک نشانگر بالقوه بر میزان آمادگی کودکان برای تغذیه باشد.
به باور دانشمندان، پیش‌بینی یک نشانگر کلیدی در رشد کودک سالم بوده و می‌تواند نشانه‌ای بر بیماری باشد اگر جنین در زمانهای خاص بارداری آن را انجام ندهد.
تنها زمانی که قابلیت پیش‌بینی لمس و حرکت با قصد، برای مثال باز کردن دهان برای مکیدن، توسعه یابد، کودک برای ترک محل امن رحم آماده است.
این کشف در پی یک پژوهش دیگر بدست آمده که در آن محققان دریافته بودند جنینها در رحم شکلک درمی‌آورند که بیشتر به عنوان تمرینی برای ورود به جهان بیرونی است.
محققان از اسکنهای فراصوت چهار بعدی یا همان اسکنهای سه بعدی که بصورت فوری قابل مشاهده هستند، برای تصویربرداری از هشت جنین دختر و هفت جنین پسر در هر ماه بین هفته 24 تا هفته 36 بارداری پرداختند.
جنینهای دختر و پسر مورد مطالعه نرخ مشابهی از رشد را نمایش دادند.
در مراحل اولیه بارداری محققان مشاهده کردند که کودکان بخشهای بالایی و کناری سرشان را لمس می‌کنند، اگرچه بعدها آنها شروع به لمس بخشهای پایین‌تر و حساس‌تر صورت و دهان کردند.
در هفته سی و ششم، اکثر جنینها دهان خود را پیش از لمس آن باز می‌کنند که به گفته دانشمندان نشانه‌ای از پیش‌بینی لمس توسط آنها است.
محققان افزودند که در جنینهای سالم، حساسیت منطقه اطراف دهان با ادامه رشد افزایش یافته که می‌تواند به معنی افزایش آگاهی آنها از حرکات دهان باشد.
محققان بر این باورند که حرکت متوالی و باز کردن دهان پیش از مکیدن انگشتان نشانگر رشد در کودک است.
این پژوهش همچنین می‌تواند به توضیح اینکه چرا برخی کودکان برای تعامل اجتماعی و قابلیت مکیدن انگشتان برای آرام کردن خودشان آماده‌تر هستند، کمک کند.
این پژوهش در مجله Developmental Psychobiology منتشر شده است.
انتهای پیام