“عربستان، امارات و بحرین به دلیل عدم پایبندی قطر به تعهدات خود در توافقنامه سران شورای همکاری خلیج‌فارس که در 23 نوامبر 2013 امضا شد، سفرای خود را از قطر فراخواندند که این مساله حکایت از تنش‌های شدید میان این کشورهای حوزه خلیج فارس دارد.”
به گزارش سایت تحلیلی خبری بینانیوز به نقل از ایسنا، سایت اینترنتی النشره در تحلیلی با عنوان “دلایل کشورهای حوزه خلیج‌فارس برای تنش در روابط خود با قطر” می‌نویسد: «بحرین، امارات و عربستان به دلایل زیر سفرای خود را از قطر خارج کردند:
1- حمایت قطر از اخوان المسلمین در مصر، لیبی و تونس ادامه پیدا کرده است و دوحه به پناهگاهی امن برای اخوان المسلمین تبدیل شده و دوحه این امر را نمی‌پذیرند که برگ برنده مصر از دست قطر بیرون بیاید و به دست عربستان و امارات بیافتد.
2- حمایت مالی دوحه از گروه‌های تندرو در سوریه ادامه پیدا کرده است که هدف از آن تقویت و تحکیم نفوذ قطر و به دست آوردن برگ برنده مذاکرات در سوریه است که دوحه می‌تواند از آن در جریان درگیری‌ها در منطقه جهت اعمال نفوذ بیشتر خود استفاده کند.
3- قطر سرپوشی معنوی بر گفته‌های یوسف القرضاوی، رئیس اتحادیه جهانی علمای مسلمین و پدر معنوی اخوان المسلمین می‌گذارد و وی را از انتقاد و توهین به مسوولان کشورهای حوزه خلیج‌فارس منع نمی‌کند.
4- تبلیغات رسانه‌های قطری به ویژه شبکه خبری الجزیره علیه حاکمان کشورهای حوزه خلیج‌فارس ادامه پیدا کرده است.
5- روابط قطر با ایران در حال عادی سازی است و مسوولان قطری به تهران رفته و گفت‌وگوهایی را با مسوولان ایرانی آغاز کرده‌اند.
6- دوحه مجددا با حزب‌الله روابطی را برقرار ساخته و همچنین مواضعی شدید در قبال مخالفان یمنی و بحرینی اتخاذ نکرده است.
7- قطر با بیشتر گروه‌های مخالف در کشورهای حوزه خلیج فارس روابطی را برقرار ساخته است و مواضع آشکاری برای محکوم کردن کشته شدن “طارق محمد احمد الشحی”، نظامی اماراتی و همچنین کشته شدن دو بحرینی در انفجار بمبی در منامه در سوم مارس جاری و تیراندازی به نیروهای امنیتی عربستان در استان “القطیف” واقع در شرق این کشور در 20 فوریه گذشته اتخاذ نکرده است.
صرف‌نظر از صحت یا عدم صحت این اتهاماتی که کشورهای حوزه خلیج‌فارس علیه قطر مطرح ساخته‌اند، بیان این مسئله مهم است که این اختلافات در وهله اول درگیری‌های سیاسی است؛ تا جایی که ریاض مایل است تنها دولت تصمیم‌گیرنده در سیاست کشورهای حوزه خلیج‌فارس باشد و هر گونه تلاش برای مخالفت با خود را رد می‌کند. همچنین عربستان سعودی تلاش دارد تا خود ترسیم‌کننده سیاست‌های خارجی در بیرون از این کشور باشد.
دروهله دوم نیز اختلافات مذهبی – عقیدتی قرار دارد؛ تا جایی که عربستان کمک و حمایت دائم قطر از جریان‌های دینی مخالف با ریاض را رد می‌کند؛ به ویژه اینکه گروه اخوان المسلمین از توانایی زیادی در بیشتر کشورهای عربی و کشورهای حوزه خلیج‌فارس برخوردار است و منافع ریاض و حاکمیت آن را در جهان عرب تهدید می‌کند.
هیچ تردیدی نیست که این تصمیم که با حمایت مصر نیز انجام شده است، در راستای فشار دینی، سیاسی و اقتصادی همزمان است و هدف آن وادار کردن دوحه برای بازنگری در سیاست‌های خود است؛ چیزی که کشورهای حوزه خلیج‌فارس پس از به حکومت رسیدن تمیم بن حمد آل ثانی، امیر قطر به آن امید بسته بودند.
به نظر می‌رسد دوحه که قدرت نظامی، سیاسی و مردمی عربستان و حتی امارات را در اختیار ندارد، تنها دو گزینه در پیش رو دارد: یا این که تسلیم فشارها شود و به صورت تدریجی از مواضع خود عقب‌نشینی کند تا تلاش‌ها برای به انزوا کشیدن این کشور را ناکام بگذارد یا اینکه به عنوان یک بازیگر منطقه‌ای به تلاش‌هایش برای ناکام گذاشتن فشارها و تهدیدات علیه این کشور ادامه دهد. اما انتخاب گزینه دوم تناقض‌های زیادی را به همراه دارد و نتایج نامشخصی را به بار می‌آورد؛ چرا که سیاست حمایت قطر از اخوان المسلمین و تندروها با سیاست برقراری رابطه میان دوحه با ایران و دیگر طرف‌ها مغایرت دارد و علت این امر را می‌توان این گونه عنوان داشت که ایران به شدت مخالف گروه‌های تندرو در سوریه و دیگر کشورها است.
از جمله مسائل ذکر شده در توافقنامه کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس در سال 2013 می‌توان به این موارد اشاره کرد: پایبندی به عدم مداخله در امور داخلی کشورهای عضو این شورا و عدم حمایت از طرف‌هایی که در پی ضربه زدن به امنیت و ثبات کشورهای عضو این شورا هستند.
قاهره نیز از دوحه خواسته است تا چند تن از افراد فراری تحت تعقیب از سوی دادگاه مصر را تحویل مسوولان مصری بدهد و به تحریکات رسانه‌ای خود علیه مصر و ارتش این کشور و همچنین حمایت از اخوان المسلمین پایان دهد. قاهره نیز از اوایل فوریه گذشته در اعتراض به سیاست‌های قطر در قبال مصر، سفیر خود را از دوحه خارج کرده است.»
انتهای پیام