آسوشیتدپرس گزارش داد که سران آلمان و رژیم صهیونیستی روز سهشنبه اذعان داشتند که در زمینه چگونگی برخورد با برنامه هستهای ایران اتفاق نظر ندارند.
به گزارش سایت تحلیلی خبری بینانیوز به نقل از ایسنا ، آسوشیتدپرس در ادامه گزارشش نوشت: بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی معتقد است که برچیده شدن برنامه هستهای ایران بهترین راه حل است، ولی وقتی در کنفرانس خبری مشترکش با آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان از وی پرسیدند که آیا برلین و دیگر قدرتهای عضو گروه 1+5 موضع نتانیاهو را خواهند پذیرفت وی جواب داد: احتمالا نه.
نتانیاهو با تکرار اتهامات غرب مبنی بر نظامی بودن برنامه هستهای نظام گفت: آنها درباره احتمال غنیسازی صحبت کردند و به عقیده من این اشتباه است. اگر دنیا درباره برنامه هستهای غیرنظامی ایران جدی است، نه فراهم کردن توانایی هستهای نظامی برای ایران، پس آنها نیازی به غنیسازی و سانتریفیوژها ندارند.
مرکل گفت که وضعیت فعلی ایدهآل نیست، ولی از دادن اجازه به ایران برای اینکه هرگونه مانعی برنامه هستهایاش را به پیش ببرد بهتر است.
صدراعظم آلمان گفت: مشخص است که دیدگاه متفاوتی برای نگاه کردن به این مسئله و اینکه مذاکرات باید انجام شود یا خیر وجود دارد. ما تصمیم گرفتهایم که این مسیر را انتخاب کنیم و غنیسازی فقط در سطح پایین انجام میشود. ولی در هر صورت غنیسازی صورت میگیرد.
ایران و گروه 1+5 (آمریکا، چین، روسیه، فرانسه ، انگلیس و آلمان) در ماه نوامبر سال 2013 به یک توافق هستهای موقت دست یافتند که در 20 ژانویه سال 2014 اجرایی شد.
طبق این توافق ایران بخشی از فعالیتهای هستهایاش از جمله غنیسازی 20 درصدی اورانیوم را در ازای لغو برخی تحریمهای بینالمللی علیه تهران موقتا متوقف کرد.
دو طرف هفته گذشته مذاکرات سه روزهای را درباره توافق نهایی در زمینه برنامه هستهای ایران انجام دادند.
به گزارش خبرگزاری رویترز ، مرکل روز سهشنبه در کنفرانس خبریاش با نتانیاهو مدعی شد که ایران یک تهدید احتمالی نه تنها برای رژیم صهیونیستی بلکه برای کشورهای اروپایی است.
صدراعظم آلمان گفت: کشورش آنچه را که وی تهدید یک بمب هستهای احتمالی در ایران خواند نه تنها تهدیدی برای رژیم صهیونیستی، “بلکه تهدیدی کلی برای اروپا” میداند.
مرکل در بخش دیگری از اظهاراتش افزود که آلمان به مذاکرات بینالمللی با تهران در زمینه فعالیتهای هستهایاش ادامه خواهد داد.
مرکل در بخش دیگری از اظهاراتش گفت: مسئله این است که آیا ما میتوانیم به نتیجهای که از وضعیت فعلی امور بهتر است دست یابیم یا خیر. ما به این نتیجه رسیده ایم که بهتر است در مذاکرات شرکت کنیم، زیرا به عقیده ما این کار بهتر از وضعیت فعلی است.
انتهای پیام