کابینه روحانی در روزهای اخیر و احتمالا آِینده کلید واژه‌ای است که به کرات آن را خواهیم شنید. کابینه‌ای که ابتدا همه می‌گفتند از آن سهمی نمی‌خواهند، اما هر چه پیشتر رفتیم پرده تعارفات کنارتر رفت و سهم‌خواهی‌ها از کابینه روحانی روشن‌تر شد، تا جایی که در یک مراسم سیدمحمد خاتمی به شوخی و جدی نام وزیر فرهنگ مورد نظرش برای کابینه روحانی را هم بر زبان آورد و احمد مسجد جامعی را برای این پست به روحانی معرفی کرد؟ اما به راستی اصلاح‌طلبان از کابینه روحانی چه می‌خواهند؟ چه پست‌هایی و چه وزارتخانه‌هایی؟
به گزارش سایت تحلیلی خبری بینانیوز و به نقل از ایسنا، «تابناک» در ادامه نوشت: اصلاح‌طلبان با تیزهوشی به صرافت افتاد‌ه‌اند. حسین مرعشی چندی پیش در مصاحبه‌ای اعلام کرد که اصلاح‌طلبان پیروز این انتخابات بودند پس چه دلیلی دارد که آنها در دولت حضور نداشته باشند؟ آنها به خوبی ارزش هر وزارتخانه را می‌دانند و در روزهای اخیر سه وزارتخانه را نشانه رفته‌اند. وزارت آموزش و پرورش، وزارت علوم و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
سه وزارتخانه استراتژیکی که هدایت و سازماندهی جامعه مدنی ایران را بر عهده دارد و هر تغییر و تحولی بنیادینی که در کشور صورت می‌گیرد ابتدا در این سه وزاتخانه یا توسط و با حمایت و همراهی این سه وزارتخانه صورت می‌گیرد. اصلاح‌طلبان هیچ دغدغه‌ای برای وزارتخانه‌های دیگر ندارند که وزارتخانه‌های اقتصادی طبیعتا اگر همه نزدیکان روحانی هم در آنها مستقر شوند، تفاوتی با دولت خاتمی نخواهد کرد که خود او هم اقتصادش را به تکنوکرات‌هایی داده بود که در زمان هاشمی رفسنجانی پرورش یافته بودند. در وزارتخانه‌های سیاسی هم اصلاح طلبان به بدنه‌ای دل بسته‌اند که به صورت نسبی سمپات آنان هستند. اما در سه وزارتخانه مذکور آنان می‌خواهند نقش راهبری داشته باشند.
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، وزارتخانه‌ای گسترده است که تقریبا همه امور لازم برای تولید اندیشه و فکر، بسط و گسترش آن ، هنر، رسانه و … را در اختیار دارد. اصولا جهت‌گیری سیاسی یک رئیس‌جمهور را هم وزیر فرهنگ معرفی شده توسط وی تعیین می‌کند. شبکه گسترده و دامنه نفوذ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در چارچوب‌بندی و ترویج گفتمان مورد نظر اصلاح‌طلبان بر کسی پوشیده نیست. اصلاح طلبان عموما صبور هستند و می‌دانند که با تسلط بر وزارت ارشاد باید بذرهایی را بکارند تا فردا آن را درو کنند.
وزارت علوم هم از دیگر وزارتخانه‌هایی است که اصلاح‌طلبان و رسانه‌های نزدیک به آنان به صورت ویژه برای آن کاندیدای وزارت معرفی می‌کنند. وزارتخانه‌ای که فضای دانشگاهی ایران را مدیریت می‌کند. فضایی که با حرکت خودش جامعه را به حرکت وا می‌دارد. شبکه گسترده و دامنه نفوذ این وزارتخانه هم بر کسی پوشیده نیست. بی‌دلیل هم نیست که اصلاح‌طلبان این وزارتخانه را هم کلیدی می‌دانند و برای تصاحب آن در دولت روحانی کم نمی‌گذارند.
و در نهایت این وزارتخانه آموزش و پرورش است که اگر چه برای بسیاری از نزدیکان روحانی وزارتخانه‌ای نچسب با دردسرهای فراوان است، اما برای اصلاح‌طلبان دردسرهای این وزارتخانه با برداشت‌هایی که بعدا می‌توانند بکنند خواهد ارزید. قدرت سازماندهی آموزش و پروش چه در سطح مردمی و چه در سطح تشکل‌ها در ایران فوق‌العاده عالی و گسترده است. چرا اصلاح‌طلبان از چنین وزارتخانه‌ای دل بکنند؟
شاید دغدغه‌های این سه وزارتخانه برای اصلاح‌طلبان است که برخی از رسانه‌های نزدیک به هاشمی رفسنجانی که دغدغه دینی بیشتری دارند، در این‌باره هشدار می‌دهند. چنانچه روزنامه جمهوری اسلامی به صراحت در این باره می‌نویسد :
«اظهارات، اشارات و تحلیل‌های سران جناح اصلاح‌طلب، این روز‌ها نشان می‌دهد آنها دولت دکتر حسن روحانی را به منزله پلی برای عبور از شرایط کنونی جهت رسیدن به قدرت می‌دانند. یکی از سران جناح اصلاحات در تشریح وضعیت دولت روحانی می‌گوید: «شاید بهتر باشد اصلاح طلبان، درون حاکمیت نباشند تا بتوانند خود را احیا کنند.» به نظر می‌رسد با توجه به شرایط دشوار اقتصادی کشور، اصلاح طلبان ترجیح می‌دهند خود را با مشکلات این مرحله درگیر نکنند و با این تحلیل که دولت دکتر روحانی نمی‌تواند توفیق چندانی به دست آورد، خود را برای دردست گرفتن قدرت در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۹۶ آماده کنند.»
این سه وزارتخانه می‌توانند به خوبی اصلاح‌طلبان را در جهت اجرای چنین برنامه‌ای آماده کنند. تعارف‌ها را کناری بگذارید اصلاح‌طلبان برای این سه وزارتخانه سهم می‌خواهند!