سروده ای از حضرت ایت الله سید حسین شمس

به خال روى نكويت، نما تو مهمانى
دو چشم پر رمدم را تو اى كريم پور كريم

جمال خوش‏خط و خال چو دل‏ربايت را
ز پشت پرده نشان ده، بهر صديق و حميم

نسيم روح‏فزاى جمال نيكويت
حيات تازه دمد روح و جسم‏هاى رميم

روا مدار تو حرمان عاشق رويت
كه چيند او گلى از گلشن جمال پر ز شميم

ضيافتم بنما لحظه‏اى به گوشه چشم
ملاطفت بنما، چون تو راست لطف عميم

اگر كنى تو نگاهم، دمى به گوشه چشم
مس وجود شود، گوهرى ثمين و يتيم

دخيل در همۀ ماسوى وجود تو است
ولىّ‏نعمه تويى، بعد آن غنىّ كريم

رهين هستى تو، خاكى است و افلاكى
تمام پرده‏نشينان عرش و ملك عظيم

بدون هستى تو، هستى دگر نسزد
عطا شود ز خداوند قسط و عدل و حكيم

به يُمن هستى تو، ماورا خورد روزى
بقاى عالم بالا، زمين و عرش عظيم

در آرزوى نگاه جمال نيكويت
روا مدار نگردد نصيب، اين نعيم عظيم