همایون غنی‌زاده می‌خواست رییس جمهور شود اما به جای آن کارگردان تئاتر شد!

 
به گزارش سایت تحلیلی و خبری بینا نیوز ، این کارگردان جوان تئاتر دلش نمی‌خواهد حسرت به دل بماند. او هم مانند بسیاری از همکارانش شوق اجرای نمایش‌های زیادی دارد و همین باعث شده این روزها دو نمایش «در انتظار گودو» و «ملکه زیبایی لی‌نین» را به طور همزمان در تالار اصلی تئاتر شهر به صحنه بیاورد.

 
خبرنگار ایسنا به انگیزه اجرای این نمایش‌ها گفتگویی با او دارد که در ادامه می‌خوانیم.

 
هرچند نمایش‌نامه «درانتظار گودو» اثر مورد علاقه غنی‌زاده است، اما گفتگوی ایسنا بیشتر بر نمایش دیگر او «ملکه زیبایی لی‌نین» متمرکز است؛ نمایشی که غنی‌زاده علاوه بر کارگردانی، ایفاگر یکی از نقش‌های اصلی آن است.

 

وی در آغاز درباره اجرای همزمان دو نمایش سنگین و آسیبهایی که به هر دو اثر وارد می‌شود، توضیح داد: فکر نمی‌کنم به کیفیت اجراها ضربه‌ای وارد شده باشد اما تئاتر ما کلا یکسری امکانات محدود دارد. حتی وقتی هم که یک اثر روی صحنه می‌بریم، دچار محدودیت تبلیغات، امکانات سخت افزاری و …. هستیم چه برسد به دو نمایش. از این نظر شاید اگر این دو کار تک‌ تک اجرا می‌شد، هم خودم لذت بیشتری می‌بردم و هم اینکه از بعضی جهات مانند بازتاب مطبوعاتی، تبلیغات، امکانات فنی و… بهتر بود، بخصوص اینکه توقع ما هم از کارهای‌مان بالاست و دوست داریم زحماتمان به بهترین شکل نمود داشته باشد.

 
کارگردان نمایش «کالیگولا» ادامه داد: دو راه داشتیم یا از اجرای یک کار دیگر صرفنظر کنیم و این ریسک را بپذیریم که برای همیشه صرف‌نظر کرده‌ایم یا به اجرای همزمان رضایت دهیم و به نوعی با این مشکلات کنار بیاییم. من گزینه دوم را انتخاب کردم چون انتخاب گزینه اول به معنای پذیرش این ریسک بود که برای همیشه از اجرای یکی از نمایشهای مورد علاقه‌ام صرف نظر می‌کنم. ممکن بود یک یا چند سال بعد دوباره فرصت اجرا در همین سالن برایم فراهم شود ولی ریسکش خیلی بالا بود.

 

نمی‌خواهم پر از حسرت باشم

او ادامه داد: علاوه بر این، همینطور که پیش می‌رویم صف آرزوهای‌مان طولانی‌تر می‌شود. من تلاش می‌کنم کمی از بار این صف کم کنم. بنابراین گرچه به این تصمیم نقد هم وارد است اما عمر و امکانات ما محدود است. دلم نمی‌خواهد بیست سی سال دیگر پر از حسرت باشم. بعد از «کالیگولا» در ایران تولید جدید نداشتم، «آنتیگونه» تولید درکشور استونی بود که شرایط اجرایش را می‌دانید. اجرای دوباره «ددالوس و ایکاروس» هم بازتولید محصول سال 84 است.

 
کلی دور قمری زدم

 
غنی‌زاده که بعد از اجرای اول «ددالوس و ایکاروس» اثر دیگری در تئاتر شهر اجرا نکرده بود، یادآور شد: آن زمان خیلی جوان بودم. کلی دور قمری زدم که به تئاتر شهر برگشتم. اگر بخواهم همین دور قمری را بزنم، دفعه‌های بعدی که به تئاتر شهر برمی‌گردم،شاید 40 یا 50 سالگی‌ام را هم رد کرده باشم. یعنی با این روند به طور طبیعی، تا سن 50 سالگی نهایت دو کار دیگر در تئاتر شهر اجرا خواهم کرد! شاید هم این اتفاق نیفتد ولی در هر حال اجازه بدهید این ریسک را بکنم چون خطرش کمتر است.

بدم نمی‌آید رییس جمهور شوم!

 

او در پاسخ به این پرسش که این تصمیم چقدر برآمده از جاه طلبی یک کارگردان جوان است، توضیح داد: این مسایل هست اما جاه طلبی را هم کتمان نمی‌کنم . مثلا بدم نمی‌آید رییس جمهور شوم! اصلا برنامه زندگی من این بود که سال 1998 با تیم ملی در جام جهانی باشم! و سال 1396 در انتخابات ریاست جهموری شرکت کنم! ولی همه اینها را گذاشتم کنار و تئاتری شدم!(با خنده) بنابراین خیلی هم جاه طلب نیستم، ببینید از چه چیزهایی گذشتم و به تالار اصلی تئاتر شهر رضایت دادم!

 
نقش مادر را دوست داشتم

 

او که در نمایش «ملکه زیبایی لی‌نین» نقش مادر را بازی می‌کند، درباره بازی‌اش در این نقش گفت: این نقش را دوست داشتم و چون می‌خواستم بلاهای زیادی روی صحنه بر سر او بیاورم، نگران بازیگر دیگری بودم که شاید برای او سخت باشد. گاهی بازی در تئاتر را دوست دارم همانطور که طراحی صحنه را هم دوست دارم!

 
خیلی به مد کاری ندارم

 

همزمان با اجرای این نمایش، وحید نفر دیگر بازیگر تئاتر نیز نقش پیرزنی آلزایمری را در نمایش«شمعدانی‌ها» کار ایوب آقاخانی بازی کرد، غنی‌زاده درباره راه افتادن موجی که در آن مردان جوان نقش زنان پیر را بازی می‌کنند، گفت: گاهی یک موج است و گاهی اتفاق. واقعا خیلی این مسایل روی من اثر نمی‌گذارد و بیشتر سرگرم کارهای خودم هستم. از همان زمانی که متن را می‌خواندم، این نقش را دوست داشتم درحالیکه مثلا ممکن است نقش «پاتو» برای یک بازیگر مرد جذابتر باشد. البته همیشه به یکی دو بازیگر دیگر هم فکر کرده بودم اما برایم در الویت نبودند، خودم در الویت بودم. حتی ممکن است در ناخودآگاهم یکی از دلایل اصرارم برای اجرای این نمایش این بود که خودم نقش مادر را بازی کنم. احتمالاً اگر ده سال پیش یا ده سال بعد هم این نمایش را اجرا می‌کردم، بازهم نقش مادر را خودم بازی می‌کردم.

 

در سینما نقشی را بازی می‌کنم که برایم شهرت بیاورد

 
کارگردان «آگاممنون» درباره احتمال بازی دوباره‌اش در آثار دیگر ادامه داد: بستگی به نقش دارد. تصمیم ندارم بازیگری کنم و هیچ چیزی را برای بازیگری متوقف نمی‌کنم ولی اگر پیشنهاد خیلی خوبی باشد، که هنگام مرگ حسرتش را بخورم که چرا بازی نکردم، بازی می‌کنم. درکارهای خودم ممکن است بازهم بازی کنم یا در سینما اگر ببینم نقشی به یاد ماندنی است،حتماً بازی می‌کنم!در ضمن شهرت در سینما اصلاً چیز بدی نیست و خیلی هم وسوسه کننده است. ولی فکر نمی‌کنم فعلا وقتی برای بازیگری داشته باشم چون امسال می‌خواهم فیلم بسازم. تصور هم نمی‌کنم با دیدن این نقش در کارگردان‌های سینما تمایلی به وجود بیاید چون این نقش خیلی ویژه است و سینمای ما بسیار رئال. ممکن است اصلا نتوانند تشخیص دهند که من می‌توانم بازیگر خوبی در سینما باشم یا نه! چون فضای تئاتر من با سینمای مرسوم ما خیلی فرق دارد.

 

به ایده‌های سخت متهم هستم

 

همایون غنی زاده هم جزو کارگردان‌هایی است که به بازیگرانش خیلی سخت می‌گیرد ، وضعیت دشوار بازیگرانی مانند سعید چنگیزیان در نمایش«کالیگولا» یا حمید رضا نعیمی و جواد نمکی در نمایش«ددالوس و ایکاروس» نشان‌گر تکرار شرایط دشوار و پر آزار بازیگران در نمایش‌های اوست، او در پاسخ به پرسش بعدی ما که «چرا می‌خواستید بر سر بازیگر مادر این همه بلا بیاورید؟»، گفت:اولاً هدف این نیست که بر سر بازیگر مادر که خودم نقش آن را ایفا می‌کنم، بلا بیاورم! ما با یکسری ایده جلو می‌رویم که غیر ممکن هم نیستند. هرچند من به ایده‌های سخت متهم هستم ولی ایده‌هایم ناممکن نیستند. به هر حال بازیگری سخت است، مخصوصاً زمانی که بخواهید به ایده‌های کارگردان وفادار بمانید! همیشه قرار نیست یک میز و صندلی داشته باشیم و بازیگر پشت آن بنشیند. البته ممکن است نمایشی اجرا کنم که فقط یک میز و صندلی باشد به هر حال تئاتر است و تصویر و کنش.گاهی آنگونه نیاز است گاهی اینگونه! به این فکر نمی‌کنم برای یک بازیگر چقدر سخت خواهد بود.

 

وی اضافه کرد: البته بعضی از ایده‌هایم آنقدر سخت است که هنوز به سمت اجرایی شدنشان نرفته‌ام ولی اگر زمانی بفهمم که برای بازیگر خیلی رنج‌آور است ، تغییرش می‌دهم. خیلی وقتها اگر بخواهید بر اساس راحتی و یا توانایی‌های بازیگر کار کنید و در آن خودتان را محدود کنید، ممکن است وضعیت هم برای کارگردان و هم برای بازیگرخیلی اسفناک شود ضمن اینکه خیلی از بازیگران به دنبال نقش جذاب و ایجاد یک کار خوب هستند و برایشان اشکالی ندارد که در این راه سختی هم بکشند. اما زمانی ایراد خواهد داشت که تعمدا و برای خودنمایی به این سمت بروید. فکر نمی‌کنم بخواهید مرا به چنین چیزی متهم کنید، چون می‌دانید همیشه لازمه کارم بوده. در ضمن این جور جاهاست که معلوم می‌شود چرا شغل بازیگری را جزو سخت‌ترین مشاغل جهان و در رده‌بندی کارگری معدن طبقه‌بندی کرده‌اند.

 

بازیگرانم از حقوقشان ناراضی نیستند

 

او در پاسخ به این پرسش که برای بازیگران‌تان حقوق سختی کار هم در نظر می‌گیرید، اضافه کرد: فکر نمی‌کنم بازیگران من از نظر حقوق ناراضی باشند. ضمن اینکه من مسئول حقوق بازیگران نیستم، خودم حقوق می‌گیرم. یکی از ضعفهای بزرگ تئاتر ماست که کارگردان مسئول همه این موارد است درحالیکه باید تهیه کننده و مدیرتولید وجود داشته باشد که به این سؤال شما جواب دهد.

 

دولت در ترویج فرهنگ خسیس است

 
وی افزود: مدت هاست از دولت نامید شده‌ام که برای ترویج فرهنگ، سالن تئاتر بسازد. دولت ما در این زمینه خساست می‌کند یا انگیزه کافی ندارد. فرهنگی‌ترین دولت ما دولت آقای خاتمی بود که آن زمان هم این اتفاق بخوبی نتوانست بیفتد. بنابراین باید انگیزه دولت را عوض کنیم و بگوییم دولت خسیس محترم! نه برای ترویج فرهنگ، بلکه برای اشتغال زایی و سود اقتصادی سرمایه گذاری کنید. در کنارش می‌توانید پز ترویج فرهنگ را هم بدهید.

 
پرچم سفیدمان را بالا ببریم

 
کارگردان «آنتیگونه» افزود: برای تغییر این انگیزه می‌توانیم ثابت کنیم تئاتر ما نه تنها می‌تواند روی پای خود بایستد بلکه می‌تواند سود رسان باشد، حتی از سینمای‌مان جلوتر. به هر حال ما حریف دولت نمی‌شویم پس باید از جنگ فرسایشی که همیشه میان ما هنرمندان و دولت بوده، دست بکشیم، پرچم سفیدمان را بالا ببریم و شکست را بپذیریم و به دولت بگوییم ما می‌دانیم پولی را که در اختیار داری صرف فرهنگ سازی نمی‌کنی، اما به جایش سرمایه‌گذاری اقتصادی که می‌توانی بکنی!

 

او با اظهار تاسف از کسر 20 درصد گیشه آثاری که در تئاتر شهر اجرا می‌شوند، یادآور شد: برای اکثر نمایش‌هایی که در سالن‌های دولتی اجرا می‌شوند،دولت هیچ کمکی نمی‌کند به طوری‌که تمام هزینه‌های تولید کار و مکان تمرین را خود گروه‌ها تامین می‌کنند. ما اثری فرهنگی تولید کرده‌ایم و در یک سالن دولتی اجرا می‌رویم، دولت نه تنها کمکی نمی‌کند بلکه از گیشه ما 20 درصد بر می‌دارد یعنی سود می‌کند. همین‌قدر که ما بدون کمک و هزینه دولت تئاتر اجرا می‌کنیم یعنی سود خالص برای دولت!این که دیگر 20 درصد هم از گیشه ما بگیرند زیاده خواهی است و در شأن دولت نیست! خواسته ماست که برای اجرا در سالن دولتی، دست‌کم این مبلغ را نگیرند.

 

غنی‌زاده اظهار تاسف کرد: رابطه ما و دولت مثل بچه‌ای است که پدری نا اهل دارد. نمیتوانیم طرز تفکرش را عوض کنیم و فعلاً باید همین گونه تحملش کنیم! به هر حال باید به راهکارهایی فکر کنیم که تئاتر از این وضعیت بیرون بیاید.

 

معنی تئاتر بارانی پاره و جیب خالی نیست!

 

سرپرست گروه تئاتر«مونگو» با اشاره به شرایط اقتصادی تئاتر به ایسنا افزود: هر جا صحبت از تئاتر می‌کنیم، اولین چیزی که به نظرشان می‌رسد، بارانی پاره، جیب خالی و بلیت‌های ارزان است.این در شأن همه ما که در این حرفه فعالیت می‌کنیم نیست! باید چشمان‌مان را باز کنیم و واقعیت را ببینیم.جامعه نگاه مناسبی به این شغل ندارد! چرا که اصلاً شغلی تعریف نشده است! باید همه برای تغییر این نگاه تلاش کنیم!!

 
برای تلویزیون تبیلغ تئاتر و تن ماهی تفاوتی ندارد!

 
غنی‌زاده که برای پخش تیزر نمایش‌هایش به صدا و سیما مراجعه کرده است، با اظهار تاسف از شرایط تبلیغ تئاتر در تلویزیون گفت: می‌خواستیم با 50 میلیون تومان تیزر بگیریم و فقط خواستار تخفیف فرهنگی بودیم اما گفتند تخفیف فرهنگی شامل تئاتر نمی‌شود! چون طبق قانون صدا و سیما تئاتر ، فعالیت فرهنگی نیست! یعنی بین من و کسی که می‌خواهد تن ماهی تبلیغ کند، تفاوتی نیست.این هم یکی از نشانه‌های به رسمیت نشناختن این حرفه است! این یعنی عملکرد بد همه ما از گذشته تا به امروز! به همین دلیل می‌گویم این بد است که ما به اندازه رب گوجه فرنگی هم تبلیغ نداریم.شان تئاتر را پایین نمی‌آورم وقتی آن را کنار رب گوجه فرنگی می‌گذارم. بلکه می‌خواهم بگویم ما به همان اندازه که صاحب یک محصول مثل رب گوجه فرنگی شناساندن کار و محصولش برایش جدی است، باید جدیت به خرج بدهیم!

 

چه کسی گفته تئاتری‌ها از حوزه‌های دیگر با سوادتر و هنرمندتر هستند؟!

 
کارگردان «در انتظار گودو» تصریح کرد: اتفاقا شان تئاتر ما را کسانی پایین می‌آورند که چشم‌شان را بسته‌اند و غرور کاذبشان باعث شده با جاهای دیگر تعامل نداشته باشیم. درحالیکه هنرمندان موسیقی و تجسمی و تاحدودی سینما با تعامل‌های خوبشان می‌توانند اسپانسرها و تبلیغات مناسب جذب کنند اما تئاتری‌ها نتوانسته‌اند چون غرور کاذب دارند در حالیکه خارج از حوزه کاری‌مان، کسی ما را نمی‌شناسد و اعتبار چندانی نداریم. پس باید جهان واقعی را بپذیریم. نگاه از بالا دیگر خریداری ندارد. چه کسی گفته بچه‌های تئاتر از حوزه‌های دگیر باسوادتر و هنرمندتر هستند؟! این فکرهای کلیشه‌ای را دور بریزیم.

 

معادلات را تغییر دهیم

 
اگر واقعا دلمان برای تئاترمان می‌سوزد باید معادلات را تغییر دهیم و متفاوت عمل کنیم. مدام از راه‌های تکراری می‌رویم شبیه پرنده‌ای شده‌ایم که مدام خود را به قفس می‌زند باید راه‌های دیگر را امتحان کنیم. نیازی نیست ذره‌ای از آرمان‌های‌مان عقب‌نشینی کنیم اما باید از یکسری جملات کلیشه‌ای مثل«من تئاتر کار می‌کنم اما استقبال مخاطب برایم اهمیت ندارد،» دوری کنیم. در جامعه امروز کارگردانی که فقط 5 تماشاگر دارد، جایی ندارد.

 

غنی‌زاده با تاکید بر استفاده درست از امکانات محدود تئاتر خاطرنشان کرد: تعارف نداریم. امکانات محدودی داریم و گروه‌هایی که همین امکانات را هدر می‌دهند، دیگر جایی ندارند. امکانات محدود یعنی سالنی 120 نفره که گروهی در اختیار می‌گیرد و به سختی می‌تواند یک چهارم ظرفیت این سالن کوچک را پر کند و در پایان بعد از متهم کردن جامعه که هنر فخیمه ایشان را نفهمیده‌اند و قدر آن را نمی‌دانند، خواستار کمک دولتی هم هست و باز سال بعد روز از نو روزی از نو! هرچند دولت باید حمایت کند و خوب هم باید حمایت کند اما همین مسایل و آن غرور کاذب به ما ضربه می‌زند و باعث می‌شود موضعمان ضعیف بماند!

 
مردمی که به تئاتر شهر می‌گویند ساختمان گرد!

 

وی با اشاره به ناشناخته بودن تئاتر برای بسیاری از شهروندان اظهار تاسف کرد: بخش بزرگی از مردم تئاتر شهر را آن ساختمان گرد صدا می‌کنند! یعنی کاربردش را نمی‌دانند، نمی‌دانند تئاتر چیست و به دیدن آن نمی‌آیند!اشتباه بزرگی که سالهاست مرتکب می‌شویم این است که تقصیر را گردن این مردم می‌اندازیم و آنها را متهم ردیف اول قلمداد می‌کنیم در حالی که متهم ردیف اول ما هستیم که داریم در این حرفه فعالیت می‌کنیم، بعد دولت و شهرداری و غیره…ما می‌توانیم در مدت دو سه سال بخش بزرگی از همین مردم را به مخاطبان جدی و علاقه‌مند تئاتر تبدیل کنیم.

 
غنی‌زاده با تاکید بر ضرورت تبلیغ برای بنای تئاتر شهر گفت: باید این ساختمان گرد را تبلیغ کنیم، ما باید خود تئاتر را تبلیغ کنیم و وارد بازار رقابت شویم. شان تئاتر ما فقط از این مسیر نمی‌گذرد که تماشاگرمان محدود باشد، شان تئاتر ما این هم هست که باید جامعه‌مان ما را بشناسد. به همین دلیل معتقدم خود ساختمان تئاتر شهر یا ایرانشهر و یا هر مکان تئاتری دیگرخودش را خوب تبلیغ کند.

 

او افزود: ناراحت کننده است تئاتر شهر با مساحت چندین هزار متر در پر ترددترین نقطه تهران، به اندازه چلو کبابی چهار راه ولیعصر مراجعه کننده نداشته باشد. در صورتیکه این بنا فقط به دلیل معماری‌اش باید مراجعه کننده داشته باشد صرف نظر از اتفاقاتی که در آن می‌افتد.

 

این کارگردان تئاتر در ادامه با اشاره به بحث همیشگی مخاطب خاص و عام در تئاتر یادآور شد: سالهاست در این زمینه صحبت می‌کنیم و تئاتر را ویژه مخاب خاص می‌دانیم. تئاتر بنده در بهترین حالت ممکن در 40 شب ، 25 هزار مخاطب خواهد داشت. این تعداد تماشاگر یعنی عام؟! یعنی در جمعیت 15 میلیونی تهران 25هزار تماشاگر خاص نداریم؟! این یعنی اصلا نمی‌توانیم به تماشاگر عام فکر کنیم! اگر منظور از تماشاگر خاص، جمعیت 500 نفره از 15 میلیون نفر است که اصلا نمی‌فهمم صحبت بر سر چیست.

 

چه کسی گفته تماشاگر عام حق ندارد تئاتر ببیند؟!

 

همایون غنی‌زاده ادامه داد: اگر من در سالن 12 هزار نفره «شیرودی» 40 شب تئاتر اجرا کردم، آن زمان می‌توان گفت به مخاطب عام فکر می‌کنم. تازه چه کسی گفته تماشاگر عام حق ندارد تئاتر ببیند؟! مگر ما نمی‌خواهیم ترویج فرهنگ و تفکر کنیم پس باید رسانه تئاتر را بزرگ کنیم اما رسانه تئاتر را کوچک کرده‌ایم و خودمان هم کوچک شده‌ایم.

 

چرا باید هنرمان را ارزان عرضه کنم؟!

او که نمایش‌هایش را با بلیتی گران‌تر از حد معمول تالار اصلی تئاتر شهر اجرا می‌کند، تاکید کرد: هیچ مشکلی با گران شدن بلیت ندارم . ما تقریبا ارزان‌ترین بلیت تئاتر در دنیا را داریم. تئاتر رشته سختی است. چرا من بعد از شش ماه تمرین باید بلیت تئاترم ارزان باشد؟!مبلغ بلیت اجراهای من در اروپا با بازیگران اروپایی بعضی مواقع چیزی معادل 250 هزار تومان می‌شود!هنر ما هنر ارزانی نیست. چرا باید آن را ارزان عرضه کنیم؟ مگر تابلوی نقاشی فلان نقاش را ارزان به مخاطب هدیه می‌دهند؟! اگر تابلوی نقاشی در موزه‌ای باشد و فقط بازدید کننده داشته باشد، گاهی به اندازه بلیت تئاترهای ما برای دیدنش هزینه پرداخت می‌شود!

 
به دانشجو وزارت علوم باید سوبسید بدهد نه هنرمند!

 

غنی‌زاده در پاسخ به اینکه بخشی از مخاطبان تئاتر همچون دانشجویان قدرت خرید بلیت‌های گران تئاتر را ندارند، توضیح داد: این نگاه که هنرمند باید به دانشجوی تئاتر سوبسید بدهد، اشتباه تاریخی است که به ما تحمیل شده و ما با آن کنار آمده‌ایم. این نگاه البته از آنجا هم می‌آید که سالن‌های تئاتر باید به هر قیمتی و حتی با بلیت‌های رایگان پر می‌شده!

 
او ادامه داد: درست است که باید به دانشجوی تئاتر سوبسید بدهند اما این سوبسید را کسی باید بدهد که او را تربیت می‌کند. وزرات علوم که دانشجو را تربیت می‌کند یا دانشگاهی که شهریه می‌گیرد، باید این سوبسید را بپردازند. مرکز هنرهای نمایشی، شهرداری و … که بعدا و در آینده می‌خواهند از هنر آن دانشجو بهره‌برداری کنند باید سوبسید بدهند و ورود کنند. بعد از اینها و در آخر نوبت به هنرمند می‌رسد. اما ما ساده‌ترین راه را انتخاب می‌کنیم و بار را بر دوش هنرمند گذاشته‌ایم !درحالیکه اصلا نباید فقط از هنرمندان اینقدر توقع داشت . هرچند در نهایت ما این کار را می‌کنیم اما این وظیفه ما نیست هنرمان را ارزان عرضه کنیم.

 
مشکل تئاتر شهر بی اطلاعی مدیران نیست

او در بخش دیگری از این گفتگو درباره شرایط ناامن تالار اصلی تئاتر شهر که مدیریت مجموعه هم به آن اذعان دارد، توضیح داد: چند سال پیش به دلایلی تئاتر شهر را حسابی جست و جو کردم و کاملا متوجه آسیبهایش هستم ولی فکر نمی‌کنم مشکل اصلا بی اطلاعی مدیران باشد.

 
این مدیران نباید بخشوده شوند!

 
غنی‌زاده با اشاره به بازسازی تئاتر شهر در سال 86 یادآور شد: آن بازسازی که در دوره مدیریت حسین پارسایی و مهرداد رایانی مخصوص انجام شد، اصلا تخریب و یکی از اشتباه‌های بزرگ این مدیران بود که تئاتر شهر را شبیه چلو کبابی‌ها کردند. ما از همان اولین روز بعد از بازسازی، به این فکر می‌کنیم که چه زمانی این سنگها و کفها را می‌کنند و به شکل قبل بر می‌گردانند؟!

 
این کارگردان تئاتر اظهار تاسف کرد: مدیران ما برخلاف نظر همه اهل فن اشتباهاتی را انجام می‌دهند و بر آن اصرار می‌ورزند در واقع در آن زمان همه هشدار دادند.همه کارشناسان و صاحب‌نظران و دلسوزان. ولی با لجاجت که برآمده از مدیران مجموعه دولت نهم و دهم بود، مواجه می‌شدند! مثل روز روشن بود که چه بلایی دارند سر تئاتر شهر می‌آورند! و با لجاجت و یک‌دندگی کارشان را کردند و بعد هم پی زندگی‌شان رفتند و هرگز به خاطر اشتباهشان تاوان ندادند ! تا زمانیکه این رویه ادامه داشته باشد، کسی از خطا کردن‌های فاحش در دوره مدیریتش ترسی ندارد!

 

وی تاکید کرد: باید مدیرانی که اشتباه‌های بزرگ می‌کنند، جریمه شوند و از چرخه مدیریتی حذف شوند! نه آنکه بعد از این وقایع دائماً مصاحبه هم بکنند و خودشان را برای مدیریت با برنامه‌های عجیب غریب تبلیغ کنند! این مدیران نباید بخشوده شوند. باید مدیریتی که چنین دخل و تصرفی می‌کند، ترس و وحشت داشته باشد اما متاسفانه هر از چندگاهی نام ایشان دوباره برای مدیریت جدید مطرح می‌شود و حتی مطرح شدن این نام‌ها به اعتقاد من دهن کجی به مردمی است که این هزینه‌ها در واقع از جیب آنها رفته است!

 

بازسازی قبلی، خسارت عمدی به تئاتر شهر بود

 
غنی‌زاده ادامه داد: این نوع اشتباهات خیلی بزرگ و آشکار است، اصلا معمولی نیست. در حوزه تاسیسات نیست که دیده نشود بلکه کاملا عیان است که آکوستیک تالار اصلی را از بین برده‌اند. این نوع رفتار را نوعی خسارت عمدی به تئاتر شهر می‌دانم. یعنی هیچ اهل فنی، مشاوری نبود که بگوید تئاتر شهر یک اثر هنری ماندگار است که تمام عناصرش برای آن ساخته شده‌اند؟! ایجاد یک تغییر همیشگی در این بنا به معنای دست بردن همیشگی در اثری هنری است. مبلمان، کاشی‌ها، آجرهای تئاتر شهر برای این مجموعه طراحی و ساخته شده. چگونه اجازه تعویض این آجرها را با کاشی‌های باقی مانده از پروژه‌های ساختمانی پیمانکار داده‌اید!آیا می‌توان این تغییرات را اشتباهی کوچک دانست؟!

 

همایون غنی‌زاده در پایان اضافه کرد: هزینه‌ای که در آن دوره صرف مرمت تئاتر شهر شد، هدر رفت، هزینه‌ای که از جیب ملت رفت. علاوه بر آن، ساختمان مجموعه هم برای همیشه دچار آسیب شد. تصرف پارکینگ تئاتر شهر، انحلال انجمن نمایش و … همه آسیبهای آن دوره بود و به دلیل انفعال و مدیریت ضعیف بود! چه در مرکز هنرهای نمایشی چه در تئاتر شهر! این یک عقب‌گرد است ! چرا که، حالا که باید به سمت تاسیس سازمان تئاتر برویم، تازه و دوباره از احیای انجمن هنرهای نمایشی می‌گوییم این همان خسارتی است که باید تاوانش را خانواده تئاتر بدهد و تازه در آغاز راه برای جبران آن هستیم!

انتهای پیام